BASZTA RYCERSKA z pocz. XIV w. zwana także Rzeźniczą, kamienna, z otworami strzelniczymi hełmem ceglanym (od 1608r.) w formie ostrosłupa. W r. 1843 przerobiona na dzwonnicę zbudowanego obok zboru ewangelickiego ze szkołą, w którym mieści się od 1964 r. Muzeum Filumenistyczne.
Na szczycie baszty ok. 1,5 m poniżej murowanego zwieńczenia – drewnianej konstrukcji zawieszone są dwa dzwony. Dzwony odlane zostały na początku XIX wieku w Berlinie (1833 r.). Pierwszy dzwon posiada wysokość 95 cm, średnica serca 6 cm. Drugi dzwon – mniejszy ma wysokość 75 cm
Ściany fundamentowe wykonane są z kamienia łamanego na zaprawie glinowo-jajecznej. Obiekt oparty jest na rzucie zbliżonym do kwadratu o wymiarach 4,22 m x 5,39 m.
Korona baszty wieńczy murowany z cegły pełnej gzyms o wysokości 48 cm.
Schody w Baszcie Rycerskiej stanowią belki policzkowe – drewniane. Wysokość stopni ok. 30-32 cm, szerokość stopni ok. 60-70 cm.
Baszta Rycerska zachowała na ścianie od ulicy Rycerskiej resztki wsporników kamiennych służących niegdyś za podporę dla ganku, a w wyższej kondygnacji dla balkonu przy ostrołukowym portalu. We wszystkich ścianach widnieją wąskie otwory strzelnicze. Znaczne zmiany wprowadziła przebudowa wieży na dzwonnicę kościoła ewangelickiego w 1843 roku. W najwyższej kondygnacji przepruto z każdej strony bliźniacze, ostrołukowe okna i obramiono je ceglanym, uskokowym rozglifieniem. Z cegły wykonano też profilowany uskokowo gzyms wieńczący, a na szpic wieży nasadzono krzyż i gałkę. Obecnie hełm jest tynkowany.